หนึ่ง: แกนกลางของจิตใจ

ในช่วงเวลาที่ทฤษฎีการค้าไม่ได้ถูกเสนอในรูปแบบของหุ้นที่สามารถซื้อขายได้ จิตใจต้องถูกปรับให้ตรง และสามารถทำให้การกระทำและความคิดเป็นหนึ่งเดียวกัน ซึ่งเป็นเงื่อนไขเบื้องต้นที่ทฤษฎีการลงทุนจะสามารถสร้างการซื้อขายที่มีระบบได้ หากทฤษฎีการลงทุนที่ดีมากหนึ่งชุด แต่จิตใจมีความกระวนกระวาย ไม่สามารถทนต่อการไม่เข้าร่วมการค้า หรือมองว่าการเข้าร่วมอย่างไม่มีการควบคุมความเสี่ยงในขณะที่ราคาพุ่งสูงขึ้นนั้นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลเช่นใด การขาดการควบคุมจากทฤษฎีการลงทุนนี้เองนำไปสู่ความล้มเหลว ซึ่งไม่สามารถจะโทษว่าทฤษฎีการลงทุนผิดพลาดได้ แต่เป็นความล้มเหลวจากจิตใจที่ส่งผลให้การค้าไม่ประสบผลสำเร็จ ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงเชื่อว่าจิตใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่กำหนดความสำเร็จหรือความล้มเหลวของทฤษฎีการลงทุน.

สอง: แกนกลางของผลได้ผลเสีย

จุดเริ่มต้นของเงินทุนที่แตกต่างกัน มีผลได้ผลเสียที่แตกต่างกัน เช่น 1 ล้าน กับ 3 หมื่น หากลงทุนในระยะเวลาหนึงปีให้ผลกำไรเป็นสองเท่า แต่ลำดับการค้าเป็นไปในลักษณะเดียวกัน อย่างไรก็ตามปัจเจกบุคคลที่มีเงินทุน 1 ล้าน อาจตั้งเป้าหมายกำไรไว้ต่ำกว่าที่ 50% ต่อปี ในขณะที่ผลตอบแทนของ 3 หมื่นนั้นสูงกว่าที่ทำให้เศรษฐกิจของพวกเขาลดลง โดยไม่ลดเป้าหมายทางจิตใจและด้านเทคนิค ดังนั้น จึงส่งผลให้เกิดลักษณะของทฤษฎีการลงทุนที่แตกต่างกัน บุคคลที่มีเงินทุน 1 ล้าน อาจให้ความสำคัญกับทฤษฎีการลงทุนระยะกลาง ในขณะที่ 3 หมื่นอาจให้ความสำคัญกับทฤษฎีการลงทุนระยะสั้น.

สาม: แกนกลางของเทคนิค

รูปแบบการทำกำไรในตลาดมีสามประเภท ได้แก่ว่า การดีดตัวหลังจากตกต่ำ, การขายสูงและซื้อที่ต่ำ, และการไล่ตามราคาที่สูง.
1. การดีดตัวหลังจากตกต่ำ ว่าตรงไหนถือว่าตกต่ำ? และว่าจะฟื้นตัวถึงไหน?
2. การขายสูงและซื้อที่ต่ำ ว่าสูงถึงไหนถือว่าสูง? ต่ำถึงไหนถือว่าต่ำ? การซื้อนั้นเป็นครั้งเดียวหรือหลายครั้ง?
3. การไล่ตามราคาที่สูงในช่วงที่ตลาดเป็นขาขึ้นนี้ถือว่าปลอดภัยมากขึ้น.
การดีดตัวหลังจากตกต่ำมีการวิเคราะห์ที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับบุคคล ดังนั้นการกำหนดการตกต่ำนี้สามารถใช้ข้อมูลทางประวัติศาสตร์เพื่อสนับสนุนได้ ตัวอย่างเช่น หากจุดสูงสุดลดลงมากกว่า 60% และเมื่อรวมกับรูปแบบและการกระจายปริมาณการซื้อขายเป็นไปอย่างเหมาะสม นั่นคือการตกต่ำที่ต้องฟื้นตัว ความสำเร็จในการมีผลวิจัยทางประวัติศาสตร์ควรมีอัตราสูง หากไม่สูงกว่านี้ นั่นคือสิ่งนี้ก็ไม่ถือว่าสูง.

สี่: แกนกลางการควบคุม

ในช่วงเวลาที่ทฤษฎีการลงทุนปรากฏสัญญาณ เนื่องจากมีความไม่แน่นอนอยู่เสมอ จะต้องมีการจัดการความเสี่ยงเพื่อลดความไม่แน่นอน (ซึ่งข้าพเจ้ามักเรียกว่าความเสี่ยง) ลงไปในระดับที่สามารถควบคุมได้สูงสุด สิ่งนี้ไม่ใช่เนื้อหาของทฤษฎีการลงทุนเทคนิค หากว่าสามารถบรรลุอัตราความสำเร็จที่ 70% จากทฤษฎีการลงทุนเทคนิค หากรวมเข้ากับการจัดการความเสี่ยงอาจเพิ่มไปถึง 80% ดังนั้นความสำเร็จที่มีอยู่ในทฤษฎีการลงทุนส่วนนั้นคือ 80% ไม่ใช่ 70%.

ห้า: แกนกลาง tracking

ในช่วงเวลาที่ทฤษฎีการลงทุนปรากฏสัญญาณ และทำการเข้าซื้อขาย นั้นจะต้องดูว่ามีโอกาสที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงแนวโน้มหรือไม่ หากมี ก็ให้หยุดทำกำไรทันที ดังนั้น ทฤษฎีการลงทุนที่ดีจึงควรมีระบบการติดตามแนวโน้มที่ดีควบคู่กันไปด้วย เพื่อกำหนดจุดสิ้นสุดของแนวโน้ม เพื่อให้กำไรสามารถไหลได้อย่างต่อเนื่อง.

หก: แกนกลางการไม่มีตำแหน่ง

เมื่อทฤษฎีการลงทุนไม่มีสัญญาณ ว่าเท่าไหร่จะสามารถต้านทานความรู้สึกที่ต้องการที่จะไม่มีตำแหน่ง ซึ่งนี่เป็นอีกหนึ่งปัญหาที่สำคัญในความสำเร็จหรือความล้มเหลวของการลงทุน.
ด้วยเหตุนี้ คุณจะเห็นได้ชัดว่าทฤษฎีการลงทุนเทคนิคเป็นเพียงส่วนหนึ่งของทฤษฎีการลงทุนทั้งหมด เพียงแต่เมื่อมีสัญญาณจากทฤษฎีการลงทุนเทคนิค ระบบจะไม่ตัดสินใจ แต่คนจะเป็นผู้ที่รวมในการตัดสินใจทางพฤติกรรม ทฤษฎีการลงทุนที่ดีประกอบด้วยจิตใจ เทคนิค ความต้องการ ความอดทน การควบคุม ฯลฯ.
ดังนั้น ทฤษฎีการลงทุนจึงเป็นระบบที่วิเคราะห์รวม เพื่อที่จะหาว่าในช่วงเวลาไหนจะเลือกเลือก ว่าต้องดำเนินการใดที่ถูกต้อง.